آیا آبروی سیاسی، اجتماعی(داخلی، بین المللی)، خریدنی است، و یا می توان آنرا با تهدید و فشار از دیگران گرفت ؟

 "ترسیدن ما گر همه از بیم بلا بود...اکنون زه که ترسیم که در عین بلاییم".

سالها پیش وقتی یکی از وابستگان به دستگاهای امنیتی به مرکز کامپیوتر بنده حقیر بی ادعا آمد(احتمال می دهم خودسرانه پیش من آمده بود)، وگفت که ما تا تو را زیر گل نکنیم، دست از سرت بر نمی داریم و اضافه کرد تمام تلفنها و رفتارت را زیر نظر و کنترل کامل داریم و ممنوع الخروجت کرده ایم و تا زنده ای نمی گذاریم آب خوش از گلویت پایین رود(نقل به مضموم) 

.و ...، به او گفتم "جان " و "آبروی" افراد دست خدا است

البته این تهدیدات ، نه اولی بود و نه آخری آن، بنده بارها قبل و بعد از آن بصورت رسمی و یا از طریق وابستگان به این دستگاههای امنیتی، چنین مواردی را در شیراز تجربه کردم

:پرسش اساسی بنده این است

آیا اگر کسی با ریا و تزویر و سوی استفاده از دین، مقدسات، خون شهدا، و ارزشهای دفاع مقدس، برای رسیدن به ثروت های باد آوره از طریق رانت، زمینخواری، اختلاس ،رشوه و پولشویی و مانند آنها مخالف بود و با اجباری نمودن حجاب بدون فرهنگ سازی دراز مدت و با ممنوعیت ورود خانم ها به ورزشگاهها موافق نبوده و در ضمن به مدیریت سیاسی و اقتصادی و فرهنگی کاملا اشتباه برخی افرادی که بدون شایستگی لازم به آن مدیریت رسیده اند مخالف بوده، و یا کسی که واقع بینانه و 

بدور از شعار زدگی و برای جلوگیری از بروز یک جنگ بزرگ، ویرانگر و بسیار پر تلفات منطقه ای و جهانی احتمالی ، بر اساس پژوهش به این باور رسیده و به مسئولین محترم رده بالای نظام در  جمهوری اسلامی ایران پیشنهاد داده است تادر 

چارچوب منافع و امنیت ایران، ملت فلسطین، سوریه، لبنان، دیگرکشورهای منطقه و جهان و نیز بویژه تثبت وضعیت سیاسی 

و حقوقی حزب الله در لبنان، در یک فرایندی شبیه برجام،  ضمن حل و فصل مسئله درناک و مزمن فلسطین، همچنین با رفع 

مسئله  عدم شناسایی اسراییل بعنوان یک کشور مستقل که عضو سازمان ملل متحد بوده، زمینه هر نوع تهاجم به ایران و نیز زمینه تشکیل هر نوع اتحاد و پیمان نظامی گسترده را ضد جمهوری اسلامی ایران را با محوریت اسراییل و آمریکا و همه کشورهای پیمان ناتو را در حال و یا آینده از بین ببرد، 

باید چنین مورد نوازش رسمی و یا خود سرانه افراد وابسته به دستگاههای فوق قرار بگیرد؟

معلوم است کسی که غربزه می خورد باید پای لرزش هم بنشیند، هم بنده ی نا قابل بی ادعا پذیرفته ام که مبارزه با این بخور بخور ها، به قیمت فقیر شدن روز بروز مردم و گسترده شدن فاصله طبقاتی ناحق و نیز مخالفت با سوی مدیریتهای که کشور را 

به بی ثباتی اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی کشانیده است و خدای ناکرده این بی ثباتی ها، اگر گنترل نشود و جلوش گرفته نشود،  دیر یا زود به یک نا امنی بزرگ و خیزش اقشار کم درآمدی منجر گردد که در این صورت با توجه به اوضاع منطقه و جهان هیچ بعید نیست کشور عزیزمان باز هم خدای ناکرده مورد تهاجم گسترده قرار گرفته و به سرانجام لیبی، عراق، افغانستان، یمن و مانند آنها برسد

آیا کسانی نیز که سر مست از قدرت و ثروت بادآورده هستند، نیز حاضرند پای لرز بعد از خوردن خربزه های ظاهرا شیرین و دایمی خود بنشینند؟!.

آیا امثال بنده ی بی ادعا با این فعالیتهایمان در واقع ناجی آنها نیستیم که راه حل های کارشناسی و پژوهش شده را به آنها پیشنهاد می کنیم؟!.

آیا با چنین توصیفی باید از امثال بنده ی بی ادعا تقدیرو تشکر بعمل آید یا چنین بی رحمانه و ناجوانمردانه مورد تهاجم و تهدید و فشار همه جانبه قرار گیرند؟!.

آیا با حدف فیزیکی و یا تحمیل مشکلات گسترده امنیتی و غیره امنیتی بر بنده ناقابل و بی ادعا، همه چیز حل است؟!.

اگر با نبود بنده مشکلات شما حل است بفرمایید تا بنده بر خلاف میل باطنی خود ترک دیار کنم!.

واقعا گناه من و امثال من چیست اگر مسئولین محترم طبق رسم چند صد ساله عادت کرده اند تا گزارشات گل و بلبلی دریافت کنند و انتظار ندارند کسی مانند بنده ی بی ادعا کام همیشه شیرین آنها را با بیان واقعیتهای موجود در صحنه سیاست و جامعه، البته بزعم شریف خودشان، تلخ نماید؟! .

از سوی دیگر ، اگر پرونده سازان برای بنده، از آینده می ترسند که مثلا بنده بجای برسم !و بخواهم از آنها مثلا انتقام بگیرم ، بدانند در فرهنگ، تربیت، باور سیاسی و دینی من، جای برای کینه توزی و هیچ نوع انتقام گیری ابدا وجود نداردچرا که "هرچه کنیم به خود کنیم گر همه خوب و بد کنیم. 

نیست باد! سعید شجاعی سعدی که بخواهد نامردی را با نامردی و وحشیگری را با وحشگیری جواب دهد،.

جای نگرانی نیست، بنده هزار بار رسما اعلام کرده ام و این هم هزار و یکمین بار، اینجانب سعید شجاعی سعدی اعلام مینمایم، همه افرادی را که در پرونده سازیهای امنیتی بر علیه من در شیراز و یا هر جای دیگر دست داشته اند را از صمیم قلب بخشیده ام، این بخشش شامل همه افراد وابسته به حراست های سازمان حمل و نقل و پایانه ای وقت استان فارس و هواشناسی استان فارس و کلیه خانم و آقایانی که تحت هدایت و مدیریت این دو نهاد امنیتی در دو اداره کل فوق، زمینه ساز و مجری پرونده سازیهای حراست محترم کل وقت و اداره کل محترم اطلاعات وقت  شده اند ، می باشد، آرزو می کنم خداوند قادر متعال نیز  آنها را ببخشد.آمین

اکنون همین بنده ی ناقابل یعنی سعید شجاعی سعدی، با تحمل همه سختیها و فشارهای همه جانبه تحمیلی، در جایگاه یک پژوهشگر و فعال اینترنت محور فرهنگ و صلح جهانی، نه تنها، توانسته ام در حد وسع خود، پیام فرهنگ و تمدن الهی و انسانی 8000 ساله ایران و صلح طلبی ملت بزرگ ایران را از طریق اینترنت به گوش جهانیان برسانم، بلکه پستها و نتایج پژوهش ها و پیشنهادات بنده مورد توجه خوانندگان و مقامات و فرهیختگان هنری، فرهنگی، رسانه ای،دانشگاهی و ، بسیاری در سرتا سر جهان قرار گیرد.

  حالا می توانیم با شفافیت تمام پاسخ پرسش مطرحه در عنوان این مطلب را بدهیم که "خیر" آبروی سیاسی، اجتماعی(داخلی، بین المللی)، با هیچ ثروتی خریدنی نیست، بلکه در نتیجه تلاش درازمدت خالصانه و صادقانه و بی چشم داشت افراد بمنظور بهبود شرایط زندگی مردم کشور و دیگر مردمان جهان و نیز کمک به رشد و توسعه و نیز گسترش صلح و فرهنگ گفتمان جمعی و حقوق انسانی (در و) بین همه جانبه جوامع بشری بدست می آید و لاغیر

جای خوبی است که یادآوری نمایم: همه ابزار بنده در راه رسیدن به این هدف علاوه بر دارا بودن نیت خالص و بدون چشم داشت جبران و دریافت چیزی در مقابل این همه تلاش شبانه روزی، فقط و فقط  دانش و تجربه و همچنین داشتن و بکارگیری یک" قلم "و یک " صفحه کلید " بوده است و لاغیر

ای کاش مسئولین محترم ولی مغرور به جای متهم کردن بنده به عبور از خط قرمزهای نظام مجوز تاسیس پژوهشکده و مرکز مطالعات فرهنگ و صلح جهانی را به بنده دادهف تا بصورت گسترده و با نتایجی چند برابر به فعالیت می پرداختم

از دوران قاجار تا امروز یک پیمان نا نوشته و یک رسم بشدت خطرناک بین اکثر مسئولین کشور و بیشتر پژوهشکده ها و 

افراد، برقرار بوده است که دولت به این پژوهشکده ها و افراد ، بودجه رسمی بدهد و در مقابل پژوهشکده ها و افراد نتایج پژوهشهای سیاسی و فرهنگی و امنیتی و غیره ارایه شده خود را "همه چیز گل و بلبل است" و "همه مردم راضی و دعا گوی مسئولین هستند" را نشان داده و منتشر نمایند.

علت بیشتر سرنگونی ها و کودتاها و انقلابات در ایران نیز از زمان قاجار تا امروز نیز همین مسئله بوده است.

"من آنچه که شرط بلاغ است با تو می گویم --تو خواه از سخنانم پند گیر و خواه ملال"